Θυμάμαι με ευχαρίστηση τις ώρες, τις μέρες, τις νύχτες, τις στιγμές που ονειρευόμουν με τα μάτια μου ανοιχτά και ήθελα να είμαι εκεί. Θα ήθελα να πω "έτσι ήταν", αλλά δεν μπορώ. Γιατί έμεινα αδρανής και δεν κινήθηκα; Ποιος στο διάολο φοβόμουν ;! Γιατί αρνήθηκα να το σκεφτώ;
… Και ήθελα, και… νιώθω. συγνώμη.
